Νέο βιβλίο εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Τα χρώματα που εσείς μου μάθατε
Τον βοήθησα, αρχικά με ερωτήσεις, υποθέσεις και απαλή φωνή. Με χειρουργικές κινήσεις, τόσο προσεχτικά όσο όταν πας να αγγίξεις ένα μισάνοιχτο όστρακο, που με το που το πλησιάζεις κλείνει, ήθελα να τον προσεγγίσω, να μάθω την ιστορία του. Ήξερα ότι ανά πάσα στιγμή μπορούσα να τον χάσω. Αυτό είναι πάντα ένα από τα βασικά που δουλεύουμε στην ψυχοθεραπεία. Να μαλακώσουμε τις άμυνές μας, να καταλάβουμε ότι να λυγίζεις δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη.
Θραύσματα και μονοπάτια που έχουν συναντηθεί μέσα στη θεραπευτική αίθουσα ενώθηκαν και συνέθεσαν αυτές τις διαδρομές, με μοναδικό σκοπό εκείνος που θα τις διαβάσει να συναντήσει τον εαυτό του, τον διπλανό του, το παιδί ή τον γονιό του, εκείνον που επέλεξε να περπατήσουν μαζί και εκείνον που άφησε πίσω αλλά τον κουβαλάει μέσα του.
Συχνά πιάσετε τον εαυτό σας να ψάχνει ποιος φταίει, η επικριτική μαμά, ο απόμακρος μπαμπάς, ο ασυνεπής πρώην, ο παραιτημένος νυν… Μην το κάνετε. Δεν ψάχνουμε ένοχο. Να καταλάβουμε θέλουμε, γιατί η κατανόηση είναι και το πρώτο βήμα προς τη λύτρωση.
Με πολύτιμο εργαλείο τη γνώση της κλινικής ψυχολογίας, αλλά ταυτόχρονα με απλό και εύληπτο λόγο, οι ιστορίες επιδιώκουν να κάνουν μια γενναία βουτιά στην περίπλοκη και πολύχρωμη ανθρώπινη ψυχή.
Η αυτοπεποίθηση ξεκινάει από το γονεϊκό βλέμμα. Πόσο νιώθεις ότι σε πιστεύουν, πόσο τελικά νιώθεις ότι αξίζεις καθορίζεται από την αποδοχή και την αξία που έχεις λάβει στην παιδική ηλικία.
Ένας καλός γονιός, ένας καλός φίλος, μια καλή σχέση είναι φυλαχτό μοναδικό και πολύτιμο. Είναι δώρο ζωής. Ακόμη και αν φύγει πρόωρα είναι τύχη μοναδική και έτσι θα πρέπει να καταγράφεται.
Η ζωή δε κρύβεται μόνο σε ελέγχους τετραμήνου, κρύβεται και στις ανθρώπινες σχέσεις, στις φιλίες, στα ταξίδια και στις στιγμές που μοιράζεσαι.
Δεν είναι μόνο ο χρόνος που χάνουμε προσπαθώντας να μετατρέψουμε τη λάθος επιλογή σε σωστή, πιο πολύ ακόμη και από τον χρόνο είναι άνθρωποι που συναντάμε αλλά τελικά δε βλέπουμε.
Φροντίζω σημαίνει φροντίζω για την αυτονομία του άλλου. Διαφορετικά μπερδεύεις τη φροντίδα με τη φυλακή, κρατάς το παιδί σου για πάντα μωρό για να έχει εσένα ανάγκη να του σπρώχνεις το καροτσάκι. Εκείνο να σε έχει ανάγκη και εσύ να νιώθεις σημαντικός.
Ποιος είσαι, η ταυτότητα του καθενός, καθορίζεται από τις επιλογές που έκανε, από εκείνες που δεν έκανε και απ’ όλα όσα υποστηρίζει κάθε μέρα.
